บทที่ 17 สังหรณ์ใจ
“ข้าควรเชื่อฟังเจ้าเช่นนั้นหรือ” นางย้อนกลับ
ชายหนุ่มหัวเราะ เขากวักมือเรียกนางไม่หยุดพลอยให้คนที่กำลังนั่งอ่านตำราปรุงยาต้องวางมือและก้าวไปหาเขา
“เตียงเล็กเช่นนี้จะให้มารดานอนที่ใด” นางถาม ชายหนุ่มทำท่านึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนขยับเข้าไปชิดด้านในสุด เขาหดขายาวๆ ของตน ท่าทางดูน่าขันเหลือเกิน
“เป็ดน้อย...
เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ
บท
1. บทที่ 1 บทนำ
2. บทที่ 2 หมาป่าตัวโตแห่งต้าหลาง (1)
3. บทที่ 3 หมาป่าตัวโตแห่งต้าหลาง (2)
4. บทที่ 4 หมู
5. บทที่ 5 นึกแค้นใจ
6. บทที่ 6 อวดอ้าง
7. บทที่ 7 บุรุษรูปงามที่ข้าจับตัวได้ (1)
8. บทที่ 8 บุรุษรูปงามที่ข้าจับตัวได้ (2)
9. บทที่ 9 บุรุษรูปงามที่ข้าจับตัวได้ (3)
10. บทที่ 10 โยนความผิด
11. บทที่ 11 ท่านทำให้ข้าคลั่ง
12. บทที่ 12 ท่านทำให้ข้าคลั่ง (2)
13. บทที่ 13 ท่านทำให้ข้าคลั่ง (3) 
14. บทที่ 14 คนสัปดน
15. บทที่ 15 มารดาเจ้าเถอะ
16. บทที่ 16 มารดาเจ้าเถอะ (2)
17. บทที่ 17 สังหรณ์ใจ
18. บทที่ 18 หลบไป
19. บทที่ 19 ตามธรรมชาติ
20. บทที่ 20 จงพักผ่อน
21. บทที่ 21 คนเกเร
22. บทที่ 22 ตัวซวย
23. บทที่ 23 เป็ดน้อยของข้า
24. บทที่ 24 ชะตาชีวิต
25. บทที่ 25 ขัดใจได้หรือ
26. บทที่ 26 สมุนไพรคลายกำหนัด
27. บทที่ 27 ท่านจะตีข้า
28. บทที่ 28 ข้าไม่หิว
29. บทที่ 29 ไม่มีเหตุผล
30. บทที่ 30 ข้าขอตัว
ย่อ
ขยาย
